Sábado 7 de Dezembro: Actuaçom na I Festa da Mazá de Luneda
Paremos o genocidio do povo palestino

Israel: estado terrorista, coa cumplicidade internacional
República Galega Ja!

Nom ao estado policial

Lumes Nunca Mais

Contacto
Edi: 649 266 619
abagundafolk(arroba)gmail.com
www.facebook.com/abagunda
Contador de entradas no blogue
- 5.358 visitas
Quem somos
A Bagunda está formado por quatro músicos fartos deste sistema capitalista que o privatiça todo, dos recortes nos serviços públicos básicos, da injustiça social e da cultura elitista e enlatada.
Cans@s também de ver como se depreda o território por uns quantos especuladores sem escrúpulos, que nom reparam em destruir o medio natural para enriquecerse.
Rabios@s por ver como se lhe rouba às pessoas para agasalhar aos bancos e às grandes empresas inviáveis.
Aborrecid@s deste estado policial e represivo, cum sistema de justiça baseado na lei do funil, muito ancho para uns e muito estreito para outr@s.
Agoniad@s estamos pola clase política corrupta que padecemos que é complice e culpavel da destruçom da nossa terra a todos os níveis...
Tres somos de distintos bairros da cidade de Vigo: de Beade, de Paio de Navia e de Bouças e um de Ortigueira.
Vimos de formaçons musicais como "Amieiros do Lagares", "Colectivo Paseniño", "Contradanza", "Armeghin", "A Fusquenlha", "A Confraria da palheta", "Vai" ou "Cas na Loba"
Repertório
O nosso repertório bebe das fontes da riquíssima música tradicional galega, gardada graças á memoria colectiva dos nossos e das nosas devanceiras. Tambén se abre a peças de composiçom própria que intentam recolher o sabor, o sentimento e a essência da nossa música popular.
Objectivos
O nossos objectivos som divulgar e preservar as raíces da cultura musical galega ante o excessivo protagonismo de músicas foráneas e todo tipo de trapalhadas comerciais, ao mesmo tempo que intentar recuperar espaços que o nosso folclore foi perdendo nas últimas décadas.
E também luitar em contra dos maus-governos que se avergonham da nossa cultura e da nossa lingua, que legislam em contra delas e que intentam rematar coa nossa identidade...
Úneche a outros 10 subscritores
A xustiza pola man
Aqués que tén fama de honrados na vila,
Roubáronme tanta brancura que eu tiña;
Botáronme estrume nas galas dun día,
A roupa decote puñéronma en tiras.
Nin pedra deixaron, en donde eu vivira;
Sin lar, sin abrigo, morei nas curtiñas;
Ó raso cas lebres dormín nas campías;
Meus fillos..., ¡meus anxos!..., que tanto eu quería,
¡Morreron, morreron, ca fame que tiñan!
Quedei deshonrada, mucháronme a vida,
Fixéronme un leito de toxos e silvas;
I en tanto, os raposos de sangre maldita
Tranquilos nun leito de rosas dormían.
-Salvademe ¡ou, xueces!, berrei..., ¡tolería!
De min se mofaron, vendeume a xusticia.
- Bon Dios, axudaime, berrei, berrei inda...
Tan alto que estaba, bon Dios non me oíra.
Estonces cal loba doente ou ferida,
Dun salto con rabia pillei a fouciña,
Rondei paseniño...¡Ne-as herbas sentía!
I a lúa escondiase, y a fera dormía
Cos seus compañeiros en cama mullida.
Mireinos con calma, i as mans estendidas,
Dun golpe, ¡dun soio!, deixeinos sin vida.
I ó lado, contenta, senteime das vítimas,
Tranquila, esperando pola alba do día.
I estonces... ¡estonces!, cumpreuse a xustiza:
Eu, neles; i as leises, na man que os ferira.
Rosalía de Castro
DEITADO FRENTE AO MAR
Lingoa proletaria do meu pobo,
eu fáloa porque sí, porque me gosta,
porque me peta e quero e dame a gaña;
porque me sai de dentro, alá do fondo
dunha tristura aceda que me abrangue
ao ver tantos patufos desleigados,
pequenos mequetrefes sin raíces
que ao pór a garabata xa nan saben
afirmarse no amor dos devanceiros,
falar a fala nai,
a fala dos abós que temos mortos,
e ser, co rostro erguido,
mariñeiros, labregos do lingoaxe,
remo i arado, proa e rella sempre.
Eu fáloa porque sí, porque me gosta
e quero estar cos meus, coa xente miña,
perto dos homes bos que sofren longo
unha historia contada noutra lingoa.
Non falo pra os soberbios,
non falo pra os ruis e poderosos,
non falo pra os finchados,
non falo pra os valeiros,
non falo pra os estúpidos,
que falo pra os que agoantan rexamente
mentiras e inxusticias de cotío;
pra os que súan e choran
un pranto cotidián de volvoretas,
de lume e vento sobre os ollos núos.
Eu non podo arredar as miñas verbas
de tódolos que sofren neste mundo.
E ti vives no mundo, terra miña,
berce da miña estirpe,
Galicia, dóce mágoa das Españas,
deitada rente ao mar, ise camiño...
Celso Emilio Ferreiro